hayat, bir şey değilmiş

- bir bedene alışmak, büyük bir lanettir, dedim.
- hiç kimse zevklerinde iki yüzlü değildir, diye cevap verdi albert camus.

beni rahatlatmaya çalıştığını biliyorum. sakin olmamı istiyor. bir delilik yapmamı istemiyor. eski huzuruma kavuşmamı istiyor. aşık olmamı istemiyor. sanki ben istiyorum?!

- bu gün karım öldü. fakat neyseki masamın üstü beni oyalayacak bir sürü evrakla dolu, dedi.
- hayata senin gibi bakmayı isterdim, dedim.
- hayat, bir şey değildir, itinayla yaşayınız, dedi.
- peki. yaşarız. felsefeyi bırakalım da, film izleyelim, ne dersin camus amca? dedim ve arşivdeki filmlerden film seçmeye çalıştık. en sonunda ''bizim aile'' diye bir türk filmini seçtik. elbette ortak kararımızdı.

izledikçe, camus'ün haklı olduğunu anladım. ve münir özkul'un repliği, kulaklarımda çınlıyordu.


''eğer onların kılına zarar gelirse... ben...ömründe bir karıncayı bile incitmemiş olan ben...yaşar usta...hiç düşünmeden çeker vururum seni! anlıyor musun? vururum...vururum ve dönüp arkama bakmam bile..."