really weary

kendimi odaya kitledim. bekliyorum. kapının yavaşça çarpmasını ve sonra gelecek olan ölümcül sessizliği...ne sessizliği be? kendini isviçre alplerinde mi sandın, allahın heidi'si! aşağıdan, yukarıdan, sağdan, soldan; her yerden ses geliyor, duymuyor musun? telefon çalıyor. kapı çalıyor. mehmet amca'nın radyosu nihavend makamında şarkılar çalıyor. dersanenin artık tiksinti veren zili çalıyor. birileri çene çalıyor.

ay yeter!

depresyon denen hadisenin kıyılarında dolaşıyorum sanırım. ama emin değilim. ''on belirtiden en az dördünü yaşıyorsanız, depresyondasınız.'' gibi gudikliklere inanmıyorum. hayat gayet yolunda giderken de patlıyor zira. ya da işte, şöyle böyleyken. hayat hep şöyle böyle değil mi zaten?

ilk depresyonuma minörken müdahale edilmişti. gerçi ben o zaman, yolda önümde son derece yavaş yürüyen, vapurda tam yanımda sigara içen, otobüste okuduğum kitabı izleyen, barda tam yanımda danseden, iş yerinde sürekli bir şeyler emreden insanlarla papaz olarak sürekli salya sümük, umutsuz ve uykusuz bir halde yaşamamın neresinin minör olduğunu düşünmüştüm. ama genç, yakışıklı, ukala ve angut psikiyatristim, kendisinin her boku şüphesiz benden iyi bilebileceğini ima edip, beni bu gereksiz düşüncemden kurtardı, sağolsun. basbaya minördüm işte. depresyonum bile minördü. bonus olarak da elimde, heyetten çıkmış şahane bir manik- depresif raporum vardı. ilaçlarımı içtim, hayal kırıklıklarımı aldırdım, kalp kırıklarımı onardım, sorumluluklarımı fırlatıp attım ve hayata yeniden başladım. işte bu kadar basit. başlangıç ve bitiş arasındaki süreçlerden ibaret hayatımızda, içinde bulunduğun durumun hiç bir önemi kalmıyor. nasıl olsa bitecek. gel gör ki bu belirsizlik ruhumu sıkıştırıyor; ''neden?''

birşeyler yapmak için neler vermezdim ama, hiçbir şey yapasım yok. daha bir kaç gün önce, düşündüğümde bile bana heyecan veren, neşe veren, coşku veren bütün o her şey gitti. tam olarak gitmedi esasen, köşede bekliyor. gölgesini görüyorum ama bir gölgeyi kovalayacak gücüm yok.


çok bitkinim.
uyuyacağım.