gerçi bu defa yalnız değildim. yanımda içine hangi malzemeleri istediğini tek tek söylemekten üşendiği için ''karışık olsun!'' diyen biri vardı. benim gibi.
beşiktaş'tan ortaköy'e yürürken düşünmek için epey vaktim oldu. sokak kedileriyle o bankta oturup kumpir yememin üzerinden koca bir bir sene geçmiş. çok şey değişmiş. artık yanımda olmaman umrumda değilmiş mesela. hoş, bu defa yanımda olmasını istediğim hiç kimse yok.
özgürlük belki de böyle bir şeydir.
özgürlük; bir eylül akşamında, güneş battığı sırada, ketçap bulaşan parmaklarını yalarken, karşındakinin anlattığı hikayeye gülümseyebilmektir.
